Begonnen als eenmanszaak met Ben Vriends als oprichter, maar inmiddels wordt Gewoon Lekker Rennen gerund door drie fanatieke sporters. Om de personen achter de schema’s te leren kennen een drieluik. Ben, Michael en Emilie interviewen elkaar over hun ideeën, passie en hun liefde voor lopen. Hier het eerste deel waarin Michael Emilie aan de tand voelt.

Hoe is bij jou je passie voor sport ontstaan?

Poeh, haha eigenlijk al vanaf dat ik kon lopen. Ik was een erg bewegelijk kind, misschien zelfs wel een tikkeltje te druk. Mijn moeder zorgde ervoor dat ik voldoende sporten deed in mijn vrije tijd zodat ik mijn energie kwijt kon. Ik heb in mijn jeugd verschillende sporten gedaan en ontdekt: dans, judo, tennis, wedstrijdzwemmen, waterpolo en atletiek. Uiteindelijk kwam ik er in de atletiekwereld achter dat ik lopen het allerleukste vond van alle onderdelen. Daarnaast ben ik ook altijd een waterrat geweest en gebleven.

Wanneer ben je begonnen met de triatlon? 

Dat vind ik wel een grappig verhaal. Op mijn 15^e deed ik op de middelbare school mee aan een project: ‘The International Award for Young People’. Daarvoor moest je verschillende doelen realiseren, zowel maatschappelijk als sportief, en een expeditie organiseren (outdoor in de Ardennen). Zo deed ik voor het maatschappelijk deel vrijwilligerswerk voor ouderen en als sportief doel bedacht mijn moeder dat het leuk was om een 1/8^e triatlon te finishen. Ik liep toen al hard en deed aan waterpolo, dus dat leek een mooie haalbare uitdaging. In de voorbereiding naar die wedstrijd deed ik mee aan een zwemloop in Venray. Deze bestond uit 500 m zwemmen en 5 km lopen. Op de laatste 200 meter haalde ik een meisje in dat achteraf de Nederlands Kampioen triatlon onder de 15 van het jaar daarvoor bleek te zijn.

Er waren trainers van de NTB (nationale triatlonbond) aanwezig en voordat ik het wist was ik onderweg naar huis met een echte wielrenfiets die ik mocht lenen en deed ik mee met het NK triatlon 3 weken later. Hier is mijn liefde voor de triatlonsport ontstaan!

Hardlopen, fietsen of zwemmen, welke sport vind je het leukst? 

Stipt op één is dat hardlopen! Helaas is dat het onderdeel wat ik de laatste 5 jaar niet meer heb kunnen oppakken door verschillende blessures. Toen ik nog “goed” was in triatlon vond ik fietsen het minst leuke onderdeel, terwijl ik dat nu juist superleuk vind! Gelukkig kan ik daar dus mijn energie in kwijt.

“Het is supertof om mensen te helpen naar een betere versie van hunzelf. Dat klinkt misschien cliché, maar ik ervaar het echt zo. “

Je hebt van sport min of meer je beroep gemaakt. Eerst bij defensie, nu bij Spirare en Gewoon Lekker Rennen. Wat trekt je zo aan in mensen begeleiden met sport? 

Het is supertof om mensen te helpen naar een betere versie van hunzelf. Dat klinkt misschien cliché, maar ik ervaar het echt zo. Iemand begeleiden met sporten is leuk omdat het vaak zorgt dat mensen beter in hun vel komen te zitten of trotser worden op zichzelf. Daarnaast is het begeleiden van sporters naar een einddoel, bijvoorbeeld een hele triatlon, is ook superuitdagend. Dat gevoel wat ik als coach kan ervaren als een atleet zijn einddoel behaald is onbeschrijfelijk en erg tof! Ik voel dan ook mijn eigen emoties die ik ervoer bij het finishen van een wedstrijd. Ik vind het kicken omdat gevoel door te geven aan andere sporters.

Wat zijn de verschillen tussen het werken bij defensie, Spirare en Gewoon Lekker Rennen? 

Allereerst bedenk ik me dat er juist één grote overeenkomst is. Dat is het werken met mensen, iets wat ik het allerleukste vind. Bij Defensie is uiteraard veel structuur; grote groepen lesgeven – tot zelfs 120 personen – en het organiseren van grote evenementen tot 1800 personen kwam daar regelmatig voor. Ook oefeningen en ondersteuning draaien in het buitenland hoorde daarbij. Dit waren altijd uitdagende en leuke activiteiten.

Spirare is wat dat betreft een omgekeerde wereld met veel individuele begeleiding en op een heel vrije manier, zeker in vergelijking met Defensie. Ondertussen heb ik daarin mijn weg ook gevonden en merk ik dat ik daar minder op sportief gebied actief ben, maar wel met het in beweging zetten van jongeren. Bijvoorbeeld door middel van verschillende activiteiten.

Bij Gewoon Lekker Rennen mag ik me bezighouden met individuele begeleiding en wat ik heel fijn vind, is dat ik weer collega-ondernemers heb waarmee ik kan sparren en dingen kan organiseren en opzetten op het gebied van hardlopen en triatlon.

Je bent als laatste persoon toegetreden tot Gewoon Lekker Rennen en samen met Ben en Michael mede-eigenaar. Wat trok je zo aan bij Gewoon Lekker Rennen en waarom wilde je daar onderdeel van zijn? 

Het leek me heel leuk om weer bij een groep enthousiaste sporters te horen en Gewoon Lekker Rennen straalde dat enthousiasme zeker uit. Tegelijkertijd heb ik gewoon mijn gevoel gevolgd, ik wilde graag weer meer bezig zijn met triatlonbegeleiding en onderdeel zijn van een team. Bij Ben en Michael had ik meteen een goed gevoel over onze samenwerking, ik was ervan overtuigd dat het ging werken.

Waarom denk je dat de samenwerking zo goed verloopt binnen het team? 

Ik verbaas me er zelfs nog soms over, maar we vullen elkaar echt megagoed aan. Onze affiniteit ligt voor ons allemaal natuurlijk bij hardlopen en triatlon. Maar als een van ons aangeeft ergens minder talent voor of minder affiniteit mee te hebben dan blijkt dat er iemand anders dit juist superleuk vindt om het op te pakken.

Wat zijn jouw persoonlijke doelen binnen Gewoon Lekker Rennen voor het komende jaar? 

Ik wil heel graag meer gaan rennen! De komende periode ga ik me hierop voorbereiden en hopelijk dribbel ik aan het einde van het jaar, of misschien zelfs eerder, gezellig mee met een training.

“Ik haal er het beste uit en ben trots op mezelf als ik het toch weer heb gedaan. Natuurlijk wil ik verder en harder maar dat komt vanzelf weer.”

Je bent afgelopen jaar bevallen van een zoon. Hoe was het om een zwangerschap met beweging te combineren? 

Dit was best wel een uitdaging; je leest overal dat bewegen superbelangrijk is tijdens een zwangerschap maar dat beeld van bewegen is voor iedereen natuurlijk anders.

Ik dacht dat ik niet veel deed en toch kreeg ik na 20 weken last van een harde buik en andere klachten. Tijdens een afspraak bij de verloskundige kreeg ik te horen dat ik juist heel veel deed en rustiger aan moest gaan doen, dit was behoorlijk lastig in het begin. Maar toen ik eraan toegaf om niet meer te gaan fietsen en geen Mom-to-Be-lesjes meer te volgen, maar alleen een keer in de week zwangerschapsyoga te doen, ging het ineens heel goed. Daarnaast kon ik dan toch elke dag nog één uur wandelen met de hond zonder klachten te ervaren. Ik voelde me hierbij uiteindelijk heel relax en zo kon ik het sporten goed loslaten.

Wat heb je het meest gemist tijdens je zwangerschap? 

Jezelf echt moe maken en daarmee bedoel ik echt lekker je hartslag omhoog pushen, bijvoorbeeld door een berg op te fietsen of even aan te zetten tijdens hardlopen. Dat vind ik zo’n lekker gevoel!

Hoe hebben je zwangerschap en je zoon de rol van sport in je leven veranderd? 

Ik ben er ten opzichte van trainen relaxter door geworden, van mezelf moet ik niks en ik mag wel alles. Nu krijg ik het voor elkaar om ongeveer om de dag te fietsen en daarnaast doe ik thuis flexibiliteitsyoga. Het fietsen is nu echt me-time, heel fijn! Lekker eropuit in de natuur met Lola, onze hond, of op de weg even uitwaaien met meer snelheid. Het voelt nu nog meer als quality time. Henk en ik hebben ook snel een fietskar aangeschaft waarmee we ook met zijn drieën sportief bezig kunnen zijn, superfijn en gezellig! Het blijft zodra je kinderen krijgt wel meer een logistieke uitdaging, maar tot nu toe gaat dat eigenlijk hartstikke goed.

Je bent nu weer aan het opbouwen met fietsen, hoe gaat dat? 

De ene training voelt supergoed en de andere training ben ik niet vooruit te branden en voel ik echt dat ik van ver moet komen. Ik haal er het beste uit en ben trots op mezelf als ik het toch weer heb gedaan. Natuurlijk wil ik verder en harder maar dat komt vanzelf weer.

Wat is je eerste doel op sportgebied? 

Goede vraag, dat is eigenlijk nog een vrij klein doel. Ik wil heel graag minstens weer 30 minuten achter elkaar kunnen hardlopen met de hond in de bossen en deelnemen aan de GLR-trainingen. Als dat me lukt durf ik weer te dromen en te denken aan een triatlondeelname ergens in Nederland. Tevens heb ik via een atleet die ik begeleid meer meegekregen van internationale swim-run-swim-wedstrijden. Het lijkt me megacool om te doen! Je wisselt die onderdelen verschillende keren af en het lopen is vaak onverhard.

Wat zie je jezelf als eerste wedstrijd doen als je weer helemaal belastbaar bent? Een (korte) triatlon, duatlon of een hardloopwedstrijd?

Dat zal waarschijnlijk een korte triatlon zijn. Daarna is het weer tijd voor hardloopwedstrijden en de lange triatlons.

Na dit interview neemt Emilie het stokje over en zal zij Ben interviewen