Eliud Kipchoge is één van de meest succesvolle marathonlopers van dit moment en hij staat bekend om zijn manier van zijn. Nu zijn Kenianen in het algemeen al geen druktemakers maar hij staat er om bekend dat hij zich ultiem beheerst. Hij is rustig, in control, wat er ook gebeurt. Prikkels om hem heen doen hem niet zo veel. Prikkels zijn er wel, zeker sinds hij het parade paardje werd van het Nike breaking two project. Het lijkt hem alleen niets te doen. Kalm en rustig leidt de inmiddels multimiljonair een eenvoudig bestaan in Eldoret, Kenia. In wedstrijden zie je af en toe een trekje in het karakteristieke gezicht van de keniaan als het zwaarder wordt. Vrijwel direct accepteert hij het en raakt weer in een soort zen staat.

Tijdens mijn reis naar Kenia denk ik aan hem, hoe hij dit zou doen. Het stormt hard als we met mijn auto door de storm naar Amsterdam rijden. De inmiddels 13 jaar oude BMW houdt het spoor makkelijk recht ondanks de zijwind. Ik ben een beetje opgejaagd en heb ’s nachts niet super geslapen. Ik ben ook geboren met zulk weer, met erger weer nog zelfs, op 26 januari 1990 tijdens dè storm van de vorige eeuw. Of het daar aan ligt weet ik niet, maar ik voel me altijd onrustig tijdens stormen. Op de radio horen we dat er al 150 vluchten zijn gecanceld. Ik weet niet of ik gelukkig moet zijn met het feit dat mijn vlucht wel gaat vertrekken bij windkracht 10. Waar ik op Schiphol mezelf bij aankomst nog enigszins zenuwachtig en geprikkeld voel laat ik het na het inleveren van mijn koffers los. Ik ben Kipchoge zeg ik tegen mezelf en zit kalm voor me uit te staren als de eerste aankondiging van vertraging op de borden verschijnt. We zouden 14:40 mogen boarden maar het mocht niet zo zijn. Door de heftige storm is de vlucht verplaatst naar 14:55. Tijdens het wachten krijg ik een appje van Jamie dat ze op het nieuws ziet hoe moeilijk het is voor vliegtuigen om te landen op Schiphol. Hopelijk krijg ik niet teveel tegenwind tijdens deze reis denk ik letterlijk en figuurlijk.

De tijd verstrijkt en de gate blijft ongeopend. Mensen om me heen beginnen te zeuren en te klagen. Ik zeg op een rustige toon terug dat “we can’t do anything about it, being angry about it is useless”. De tijd schuift weer op, dit keer naar 16:30. Ik weet nu dat ik mijn overstap vlucht naar Nairobi niet ga halen in Istanbul. Ik heb het er over met coach Wilfred per app en hij stuurt me: “jouw optimisme is geweldig. Reizen is altijd het beste er van maken. En dat kun jij weet ik uit ervaring”. De laatste keer naar Kenia met Kim Dillen en Wilfred van Mill zat het ook af en toe een beetje tegen maar daar wisten we ons aardig door heen te boksen met z’n drieën. Sowieso hebben we toen ruim éénentwintig dagen doorgebracht met veel grappen en zonder ruzie te maken. Maar dat gaat deze keer niet anders zijn met Frankie en Koen. Frank Futselaar is huidig Nederlands kampioen 10.000m en we gaan samen bij marathontopper Koen Raymaekers trainen en moeten af en toe samen hokken als het druk is op het resort van Koen. Frank en Koen hebben allebei wel humor dus we gaan de zevenendertig dagen met zijn allen wel doorkomen. Bovendien is Jorin Kamps de fysiotherapeut er ook weer bij, we hopen hem niet nodig te hebben maar het is wel een mooie vierde man voor tijdens het kaarten.

Tijdens mijn vlucht ben ik rustig, ik zie dat we iets eerder aankomen dan gepland maar dat haalt niets uit want mijn aansluiting is al verloren. Op Kipchoges wijze weet ik me rustig te houden en ik zeg tegen mezelf dat ik toch pas op het vliegveld in Istanbul in actie hoef te komen. Door mezelf druk te maken met nutteloze gedachten en scenario’s creeër ik meer problemen dan er zijn. Ik doe een dutje en eet mijn mashed potatoes met kip. Kim noemt het altijd smashed potatoes en als ik op het bordje van mijn vliegtuigmaaltijd kijk lijkt het daar ook wel op moet ik bekennen. Maar ik heb honger, ben blij met het eten en betrap mezelf zelfs op het uitlikken van het boterkuipje. Je kunt maar binnen hebben wat je binnen kunt hebben denk ik bij mezelf.

In Istanbul is het één grote wirwar van mensen en onleesbare bordjes. Ik loop een beetje verdwaasd rond met mijn waardeloze verlopen ticket in mijn hand. Ik wordt alle kanten op gestuurd en spreek nog een Nederlands echtpaar wat volgens hun zeggen “ook van het kastje naar de muur wordt gestuurd”. Ik denk eerder dat ik het turkse systeem niet helemaal begrijp en probeer overzicht te krijgen op het veranderde plan. Even dreig ik Kipchoge’s manier van denken uit het oog te verliezen en weet even niet hoe ik dit allemaal moet gaan oplossen in mijn eentje. De vorige keer kon ik achter ervaren reiziger Wilfred aan lopen maar deze keer sta ik er alleen voor. Kom op Eliud zeg ik vanbinnen, laat me niet in de steek.

Ik denk aan de berlijnmarathon van hem afgelopen jaar. Het moment waarop leek dat hij alles onder controle had en ineens in het slotstuk voorbij werd gelopen door de jonge Ethiopiër. Het gezicht van Eliud sprak boekdelen. Angst, angst dat hij tweede ging worden na zijn indrukwekkende winning streak op de marathon. Maar hij deed wat we allemaal van hem hadden verwacht, herpakte zich en liep op puur karakter door de regen de aspiraties van de jonge Ethiopiër aan flarden. Aan het eind van de wedstrijd zei Kipchoge de Cruijfiaanse uitspraak “some people are running trough the rain, others just get wet”

Na een praatje bij een Turkish Airline balie bemachtig ik een nieuw ticket en wordt ik doorgestuurd naar “hotel desk”. Maar niet voor ik door de douane wordt teruggestuurd naar een ander loket waar ik een visum voor Turkije moet aanschaffen. De turkse man achter het loket heeft een grote snor en hij lijkt een beetje boos op me, maar geeft me toch een ticket. Ik lach en zeg thank you and have a nice day. Hij knikt en wijst dat ik door moet lopen.

Eenmaal bij “hotel desk” is de Eliud Kipchoge weer helemaal terug gekeerd in me. Ik krijg een taxi en een nachtje in het Hilton Hotel met ontbijt en lunch. De volgende dag mag ik met de vlucht van 21:35 mee naar Nairobi. Goed hotel, de kamer lijkt precies op de Hilton hotelkamer van de nacht van oud en nieuw in Soest. Ik voel me zelfs een beetje thuis. Heerlijk rustig slaap ik in het grote bed en wordt alleen om 6:00 heel even wakker als de wekker gaat die de vorige bezoeker van de hotelkamer had gezet. Ik ben in balans, tot rust en slaap tot 9:30! Heerlijk.

Bedankt, Eliud Kipchoge, bedankt!

P.S. de volgende dag had mijn vlucht naar Nairobi weer vertraging. De Kenianen en ik die op de vlucht zaten te wachten maakten ons niet druk en ondergingen de situatie. Alleen enkele Europeanen maakten zich druk om ons half uur delay.